Ήμουν κι εγώ στην άλωση της Πόλης

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

    Ονομάζομαι Νικόλαος και ζούσα και εγώ στην ομορφότερη πόλη του κόσμου, που το μεγαλείο της δεν το ξεπερνούσε άλλη πόλη. Ήταν η πόλη των πόλεων, η Κωνσταντινούπολη. Βέβαια, την εποχή που έμενα εκεί η πόλη ήταν σε δεινή θέση, επειδή οι Τούρκοι ήταν πολύ κοντά και την πολιορκούσαν .

     Παλιότερα δούλευα ως έμπορος και είχα πάει σε πολλά μακρινά μέρη, όπως ήταν η Αίγυπτος, η Βενετία, η Γένοβα . Όμως τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσαμε να αναπτύξουμε εμπόριο, επειδή αυτός ο άπιστος, ο Μωάμεθ, αποφάσισε να χτίσει το φρούριο της Ρούμελης. Γι’ αυτό ο πατέρας μου, που είχε μεγάλη δύναμη και επιρροή μέσα στην Πόλη, κατάφερε και με έβαλε στην φρουρά του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Δραγάση .

     Τα πράγματα για την Πόλη ήταν πολύ δύσκολα. Οι Οθωμανοί έκαναν συνεχώς επιθέσεις με το πεζικό τους και σκόπευαν τα τείχη με ένα τεράστιο κανόνι, που το ονομάζαμε λομπάρδα. Το ναυτικό του εχθρού είχε μείνει μακριά, λόγω ενός έξυπνου τεχνάσματος του «μεγάλου» μας  αυτοκράτορα να κλείσει τα στενά του Κερατίου με μια αλυσίδα. Ακόμα, δεν υπήρχαν καθόλου βοήθειες ή ενισχύσεις από τους δυτικούς λαούς λόγω της μη ένωσης μας με την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία  Τελικά ήρθαν ελάχιστες ενισχύσεις. Η  σημαντικότερη ήταν του Γενοβέζου Ιουστινιάνη . Πολεμούσαμε μαζί και πολλές φορές, τον είχα σώσει από βέβαιο θάνατο,  όπως είχε κάνει και αυτός για μένα.  

 

   Ώσπου έφτασε η μέρα που ο Μωάμεθ, εξαπέλυσε την τελική του επίθεση. Όσο βρισκόταν ο Ιουστινιάνης στη μάχη, τα πράματα ήταν καλά. Κάποια στιγμή, όμως, τραυματίστηκε στον ώμο. Μαζί με έναν συμπατριώτη του τον μεταφέραμε στο πλοίο του .

     Μόλις ετοιμαζόμουν να επιστρέψω από το λιμάνι στη μάχη ήρθαν κι άλλα άσχημα νέα. Η πόλη έπεσε στους Τούρκους. Αυτό ήταν το τέλος. Οι Γενοβέζοι, για να με ανταμείψουν που βοήθησα τον αρχηγό τους, αποφάσισαν να με πάρουν μακριά από την Πόλη, με το πλοίο του Ιουστινιάνη . Όταν καταλάβαμε ότι όλοι ήμαστε σώοι και αβλαβείς, είχαμε φτάσει στη Χίο. Εκεί μετά από τρεις μέρες υπέκυψε από τα τραύματά του ο Ιουστινιάνης. Κάποια στιγμή έφυγα για τη Γένοβα και άρχισα ξανά το εμπόριο. Την Πόλη την ξαναείδα σε ένα ταξίδι μου που πέρασα από το Γαλατά. Όλα φαίνονταν πια τόσο διαφορετικά!Τότε σκεφτηκα "πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικιά μας θα΄ναι ..." και τα δάκρυα κύλησαν ποτάμι απο τα μάτια μου.
                                                                                               Ν.Κ